Rootsville

Hookrock #16
Festival - Zaterdag
Rooierheide Diepenbeek (06-07-2019)
reporter: Marcel & photo credits: Freddie

info organisation: Hookrock
info bands: One Time Blues Band (B) - Travellin' Blue Kings (B) - The Rockolites (B) - Lil'Red & The Rooster (US/F)
info bands: Malford Milligan & The Southern Aces (US/NL) - Sugar Ray & The Bluetones ft. Little Charlie & Duke info bands: Robillard (US) - The Revolutionairs (UK)

© Rootsville 2019

Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt in onze B&B, waren we weer optimaal voor een hele dag goede blues. De line up voor deze zaterdag oogde zeer aanlokkelijk en mijn verwachtingen waren dan ook groot. Ik was benieuwd of daar zou aan voldaan worden. Korte wandeling richting Rooierheide, met een kleine omweg naar de camping om te zien of de daar logerende vrienden de nacht hadden overleefd en klaar waren wij in de startblokken.

Tussen al de optredens door zouden wij vandaag kunnen genieten van de Mojo Jam Sessions let Walter Coolen als vaandeldrager, die ook in Blues Peer aanwezig zijn en waarbij iedereen die wou, zijn kunsten mocht komen vertonen en de pauzes opluisteren. Veel muzikanten aanwezig dus genoeg kandidaten en eerlijk gezegd had ik nog maar weinig jams meegemaakt waar het niveau zo hoog lag. Veel volk om te luisteren en natuurlijk veel ambiance.

Spitsafbijters van de dag, waren de bende van de One Time Blues Band. Deze band, die normaal slechts éénmalig zou optreden , werd in elkaar gebokst in 2017. Het draaide echter anders uit en ondertussen timmeren ze al zo’n 2 jaar aan de bluesweg. Soms Chicago blues, soms wat soul, jazz of funk, maar steeds zeer dansbaar en luchtig.

De band bestaat uit twee zangers, een vrouw met name Coral Lee en een man, zijnde Den Huibbe. Verder niks dan bekende gezichten met Andy Aerts op gitaar, Walter Coolen op de harmonica, Robert Theys aan de drums en Ronald Burssens op bas. Een goede openener die de vroege aanwezig vogels al konden opwarmen voor de rest van de dag. De band hangt goed aan elkaar en de combinatie tussen de geweldige stem van Cora Lee en Den Huibbe werkt perfect. Leuke dingen op ons bord als ‘Spoonful’, ‘Make It Rain’, ‘Cruisin’ With My Baby’ of ‘Do The 45’. Good Job !

Tweede band op de lijst zijn terug Belgen. Halleluja!!! Eindelijk een festival dat meer dan één Belgische band op het programma zet en met de Travellin Blue Kings, zaten ze gebeiteld. . De band bestaat nog maar een jaartje of zo, maar heeft ondertussen al wat blues harten weten te veroveren met daar boven op een spiksplinternieuwe cd “Wired Up”. De band is gevormd uit ex-leden van Howlin Bill en The Electrophonics. Om u even de zaken wat duidelijker te maken hebben we het hier over Stephan Hermsen (vocals, harp, gitaar), Jimmy Hontelé (gitaar), Winne Penninckx (bass) en Marc Gijbels(drums).

De naam van de band is niet zomaar willekeurig gekozen, want deze vier heren schuimden het Europees continent al af en zijn dus zeer bereisde blues ambassadeurs van ons Belgenlandje. Het repertoire is zeer uitgebreid en gevarieerd, gaande van de West Coast over Memphis naar Chicago en zelfs de Britse blues scène wordt niet vergeten. Ambachtelijke kwaliteit troef bij dit viertal. En ze ontgoochelden ons niet. Goede set waaruit hun professionaliteit blijkt. Een Jimmy Hontelé die steeds de perfecte noten uit zijn gitaar weet te persen en Stephan als perfect frontman die als geen ander het publiek weet te bespelen met zijn energie. Als eerste werd ‘Trouble Up The Road’ de zaal in geslingerd gevolgd door ‘About This World’. Hier en daar hoorden wij ook een vleugje surf in Jimmy’s gitaarspel. Heel aangenaam allemaal. ’24 Hours’, ‘Kiddio’ en ‘I Don’t Wanna Stop’ stonden ook op de lijst, maar jammer genoeg komt hier ook een einde aan en met ‘Lollipop Mama’ mochten de jongens de bühne af met een meer dan verdiend applaus.

En we blijven in ons Belgenlandje met The Rockolites, voor mij een totaal onbeschreven blad. Rock 'n' Roll will never die! Een bende ouwe rockers die samen met een jonge wolf hun voorliefde voor de prille Rock 'n' Roll in een band hebben omgezet. Het repertoire van The Rockolites is uiteraard van hoog R'n'R gehalte met zijsprongetjes naar blues, country, soul, bebop en boogie-woogie. Enkele klassiekers worden samen met minder bekend materiaal op typische Rockolites wijze aangepakt. Hier hoef je dus niet te vrezen voor plat en voor de hand liggend gecover.

De band bestaat uit JB Biesmans (vocals, saxophone, bluesharp), Rudolph Nevi (bass, backing vocals), Luc Huygen (drums), Marco Foelen (guitar) en Yari Foelen (keys, guitar). Hier niks op het gemakje beginnen maar van in het begin de gas volledig opengetrokken met ‘No Other Girl’ en ‘Georgia Slop’. Recht voor de raapse songs met een knipoog naar alle mogelijke muziekgenres. Heel dansbaar en vooral zeer te genieten. Een vroeg party zeg maar. De warme sax klanken van JB vervolledigen het geheel en geven het een speciale dimensie. ‘The Wobble’, ‘I Get Loaded’ en ‘Fast Train’ waren nog zo’n pareltjes. Om afscheid te nemen werd de trekzak bovengehaald voor een schitterende knipoog naar The Blasters met ‘Goodbye, Baby So Long’. Partytime baby !!! Men kan erover discussiëren, you love it or you hate it. Maar ik heb er serieus van genoten.

Naar de volgende band keek ik echt uit, want had ze in 2018 een spetterend optreden weten geven op het "Bay-Car Bluesfestival" en vond het daarom geweldig dat de organisatie ze had weten te strikken voor hun festival. Zeer goede keuze dus om Lil Red & The Rooster naar Diepenbeek te halen.

Twee artiesten, geboren onder dezelfde ster, de ene in Ohio en de ander in Normandië. De Amerikaanse Jennifer Milligan (Lil’ Red) en de Fransman Pascal Fouquet (The Rooster) hebben elkaar gevonden in een muzikaal project dat zowel artistiek origineel is als gevarieerd. De stem van Lil’ Red wordt perfect gemixt met het fijne gitaarspel van Pascal en dat resulteerde in de fijne schijf “Soul Burning”. Ze worden hierin bijgestaan door een zeer knappe ritmesectie: Jean Marc Despeignes aan de contrabas en Simon Boyer op drums en dit voor een portie hartverwarmende blues en stevige boogie woogie. Verder vinden we nog Fabien Saussaye aan de toetsen. Ambiance was dus verzekerd. Als ik dit optreden fenomenaal noem of van wereldklasse, dan zal niemand mij hierin tegenspreken. Het was echter zo.

Het was het eerste optreden ooit in ons land als band dus er speelden wat zenuwen mee en dat zag je in het begin. Maar dat was snel over na de eerste twee, en nieuwe songs: ‘Rooster Booster’ en ‘Whiskey Sip Of Time’. Waar eerst slecht een aantal nieuwsgierigen in de zaal zaten, liep het na het tijd aangenaam vol bij het horen van het meer dan schitterend gitaarwerk van The Rooster aka Pascal. Damned, wat kan die man spelen zeg. Ik zag in de zaal een aantal gitaristen met open mond staan kijken en de commentaren achteraf waren niks anders dan lovend. Het optreden was zeer goed opgebouwd. Rustig aan, beetje easy beetje jazzy blues en toewerkend naar een spetterend einde. Het funky ‘Respect’ leidde hier en naar wat shakende lijven, met ‘Chicken Scratch’ haalde Jennifer haar wasbord en borstels boven en kreeg het optreden een Louisiana tintje, ‘Occupy My Mind’ en ‘Narcissistic Blues’ zijn twee zelfgeschreven nummers met een politieke achtergrond en tegen 'The Orange Man'. ‘Big Boy Boogie’ liet de zaal compleet uit de bol gaan met zijn hypnotiserende ritmes en met ‘Soul Burnin’ waren we toe aan einde optreden. Lil Red & The Rooster hadden duidelijk de harten veroverd van alle aanwezige blues fans en de conclusie was: topklasse. Ik had hier nooit twijfels over gehad. Voor mij bij het beste van het festival.

Van de volgende in de rij ben ik wel een stevige fan, namelijk Malford Milligan & The Southern Aces, vorig jaar goed voor een knalprestatie op (Ge)Varenwinkel. Door zijn krachtige, soulvolle stem en zijn indrukwekkende voorkomen wordt Malford Milligan vaak vergeleken met soul-iconen als Otis Redding en Al Green. Geboren als albino in Taylor, Texas op 29 maart 1959, hadden de raciale spanningen in zijn jeugd een dubbele impact. In 1981 was Milligan regelmatig te vinden in Antone’s (de legendarische bluesclub in Austin) waar hij op de Monday Night Blues Jams opviel. Hij werd dan ook al snel frontman van de lokale band Stick People. Door zijn latere successen werd Milligan een gewilde sessiezanger en werkte en tourde hij samen met artiesten als Marcia Ball en Sue Foley om er maar enkele op te noemen.

Ondertussen werkt hij samen met de Nederlander Jack Hustinx (gitaar) van The Shiner Twins en bestaan de Southern Aces Roel Spanjers (toesten), Eric van Dijsseldonk (gitaar), Nicky Hustinx (drums) en Roelof Klijn (bas). Mr Milligan, we are ready ! En hoe, het podium was eigenlijk wat klein om er de hele bezetting op kwijt te raken. Maar raakte ons niet uit als de muziek maar klonk. En de muziek klonk inderdaad beste vrienden. Warme Americana en soul, perfechte harmoniëen, enfin zeer hartverwarmende muziek. Van traag naar snel, de volledige registers werden opengetrokken vanaf de eerste song ‘The Man I Used To Be’ de zaal werd ingeslingerd. ‘I Don’t Mind At All’, ‘River Runs Deep’, ‘Yo Yo’, ‘Find Your Way Home’, het overdonderende ‘I’ve Got Dreams To Remember’ of ‘Mama Talk To Your Daughter’ veroverden de harten. Weer een pluim op de hoed van de organisatie.

En het blijft grote namen regenen met ondertussen Sugar Ray & The Bluetones Feat. Charlie Baty & Duke Robillard. Moet er nog zand zijn beste mensen? Ik dacht van niet. 5 Legendes op 1 podium. Sugar Ray speelt al meer dan 40 jaren een unieke bluess tijl. Niet gelimiteerd tot één genre maar hij kan de Chicago blues spelen in de stijl van Muddy Waters. Little Walter of Billy Boy Arnold; de Kansas City Swing in de stijl van Big Joe Turner, de Texas Blues zoals T-Bone Walker of Freddie King die speelde, of zich verdiepen in de swampy Louisiana sound van Lazy Lester. Dit alles echter met de enige touch van Sugar Ray Norcia himself. Sugar Ray blaast zich de longen uit het lijf op zijn Mississippi Saxofoon en wordt bijgestaan, Michael “Mudcat” Ward op de bas en drummer Neil Gouvin.

Ondertussen heeft “Little” Charlie Baty de band vervoegd op gitaar en hebben ze als extra gast dan maar Duke Robillard meegenomen. Dit moest een feestje worden. En of het een feestje werd. Niet moeilijk met zo’n namen. We merkten onmiddellijk op dat Duke op een Guttlin speelde, aangeleverd door de aanwezige Karel Phlix. Superlatieven komen in dit optreden ook te kort, maar ja niet makkelijk om dit te beschrijven want je moet het eigenlijk zelf meemaken. Sugar Ray heeft de perfecte stem om deze blues te brengen en is daarbij waarschijnlijk één van de beste harmonicaspelers ter wereld. Dat in combinatie met de gitaren van Duke en Little Charlie, dat gaf vonken. Al om te beginnen met ‘Ain’t That Funny’ en ‘Same Old Blues’. Na ‘Rockin Sugar Daddy’ en het jazzy ‘When You’re Smiling’ gekend van maar niet van de hand van Louis Armstrong, mocht Duke Robillard dan even zijn ding doen.

We werden verder nog getrakteerd op ‘Blues Stop Knockin’ van Lazy Lester, ‘Blue Bird Blues’ een instrumentaaltje Django Reinhardt-achtig nummer op knappe wijze gebracht door Little Charlie of nog ‘What Have I Done Wrong’. Knallende ovatie voor deze top band en ze kwamen terug voor een spetterende ‘Blueberry Hill’. Alweer een optreden van wereldklasse.

Om dit weekend af te sluiten trokken we snel voor de Brexit even naar de UK voor het optreden van The Revolutionaires. Wie de band wat kent, weet dus dat de organisatie had gekozen om af te sluiten met een knalfeestje. De band is afkomstig uit Newcastle en ze spelen een zeer energieke set R&B , Blues en Rock & Roll . Deze mannen bezig zien en horen is een ware adrenaline boost. Hun inspiratie halen ze bij Louis Jordan, Big Joe Turner, Little Richard, Chuck Berry, Roy Brown ... maar met een agressievere aanpak. Ze spelen in eigen land meer dan 150 shows per jaar, dit is party-time van de bovenste plank. De band is al 5 cd’s rijk en bestaat uit Ed Stephenson op gitaar, Gary Hool op sax, Mark Matthews op drums en Ed’s broer Rich op double bass. Iedereen diende zijn dansschoenen aan te doen want dit is topklasse.

En we kregen zoals verwacht een echt afsluitfeestje. Mannen strak in kleurrijke pakken met een leadzanger die eigenaar is van een klok van een stem, een reten strakke ritmesectie en een pianist “from hell”. Old school Rock ’n Roll, stevige jump, jive kortom alle elementen om iedereen in beweging te krijgen of wat dacht je van ‘7 Nights To Rock’, Bill Haley’s ‘Shake Rattle ’n Roll’ en meer dan potige versie van ‘Jambalaya’, ‘You Keep Knockin’ of ‘Kansas City’ van Little Willy Littlefield. Jammer genoeg was het al laat geworden. Sommige change overs hadden lang geduurd wat het tijdschema danig in de war had gestuurd en zoals de vorige avond was er al wat volk verdwenen. Jammer toch. Ik besloot ook de bedstee op te zoeken want mijn oude knoken snakten naar wat rust, het was mooi geweest, om niet te zeggen heel mooi.

Hookrock 2019 zal al zeker de annalen ingaan als een topeditie, met bands die er volledig voor gingen. Ik heb er volledig van genoten en hoop dat er, kwalitatief, hier verder zal aangebreid worden, dan is de Marcel al zeker terug van de partij. Bedankt organisatie, bedankt medewerkers, het was een top weekend. We zagen een bus "Ollanders" en een grote delegatie Waalse vrienden. Afgevaardigden van onder meer Duvel Blues, Gevarenwinkel, Blues Peer, Goezot, Swing, Oetslovenblues, Blues in Schoten, DLB on Stage, Be-Mine Blues, Music For Kids, 7 Nuits de Blues (F) en nog veel meer blije bluesfans...

Dreams to Remember @ Hookrock #16 (dag 2)

Malford Milligan

Sugar Ray Norcia